Rozdział IV

Kolejne dni mijały szybko. Zaczęłam pracować u Johna. Pomagałam mu w domu, robiłam zakupy. Nie spodziewałam się, że tak spodoba mi się ta praca. Do czwartej po południu byłam u starszego pana,  a potem wracałam do domu na obiad.  Z każdym dniem spędzałam coraz więcej czasu z Nathanem. Już sobie nawet nie wmawiałam, że go nie kocham, bo to bez sensu. Wiem, że jest inaczej. Takie małe, czułe gesty jak złapanie za za rękę, przytulenie lub buziak w policzek były cudowną chwilą dla mnie. Co prawda o swoich uzależnieniach  nie zapomniałam. Wciąż palę i piję, ale przestałam się ciąć. Nie miałam już do tego powodów. Za kilka dni lecę do Polski, z Nathanem. To wszystko było jak spełnienie marzeń. Cieszę się, ale gdzieś w głębi duszy czuję, że coś się zaraz zniszczy, zawali. Z każdym dniem budzę się i marzę, żebym nie powiedziała o te trzy słowa za dużo. Na razie wszystko wydaje się iść po dobrym torze. Nie pamiętam, kiedy byłam pod wpływem dragów. Przestałam ich zażywać i mi ich nie brakuje. W sumie nigdy nie brałam jakoś dużo, więc to nie problem nie brać w ogóle. Uwielbiam te moje wewnętrzne monologi. Chociaż może powinnam przerwać moje rozmyślania?
-O czym myślisz? - to oczywiste, że zapytał, zamilkłam na dłuższą chwilę, chyba...
-O wszystkim. Chcesz zapalić? - wyciągnęłam papierosa.
-Nie, dzięki i ty też nie pal. - Nath łudził się, że mnie oduczy tego nałogu.
-Eee tam. To tylko fajka. Nie szkodliwa. - wyciągnęłam zapalniczkę z kieszeni i po chwili unosił się nade mną dym.
-Jasne. Myślisz, że będę cię odwiedzać w szpitalu jak będziesz miała raka płuc? - zapytał z ironią.
-Tak. - zaśmiałam się, a on potargał mi włosy. - Idziemy?
-Tak, gdzie? - uwielbiam ten jego uśmiech.
-Do mnie albo dalej na spacer. Jak wolisz?
-Na spacer. Korzystajmy z pogody póki jest.
Wstaliśmy z ławki i skierowaliśmy się w kierunku fontanny. Nasze dłonie złączyły się. Teraz to już nie było nic dziwnego ani krępującego. To dziwne, że poznałam kogoś takiego jak Nathan. A jeszcze dziwniejsza jest inna sprawa....
-Nath... - zaczęłam.
-Hmm? - wbił wzrok we mnie.
-Mam pytanie. - byłam trochę niepewna.
-Słucham.
-Jak to się stało, że ty się ze mną zadajesz? Jestem jednym, wielkim, chodzącym problemem.
-W sumie to nie wiem. Coś mnie do ciebie ciągnie. Może to, że jesteś problemem. - zaśmiałam się. - Odróżniasz się od wszystkich innych dziewczyn, które znałem. Nawet w 0.1 ich nie przypominasz. Nie przejmujesz się wyglądem, ciuchami.
-Sugerujesz, że jestem brzydka? - weszłam mu w słowa.
-Tego nie powiedziałem. - uśmiechnął się delikatnie. - Nawet nie wiesz...
-Czego?
-Nie ważne.
-Zacząłeś to skończ.
-Wolę nie. Mogłabyś to źle odebrać albo coś.
-Mów! - krzyknęłam chyba odrobinę za głośno. - Upssss...
-Dobra, ale sama tego nie chciałaś. Nawet nie wiesz jak mnie... No ten... Wolę tego nie mówić. - był wyraźnie speszony.
-Ja cię co?
-Znamy się zbyt krótko. To nie ma sensu. Zapomnij.
-O nas? O naszej przyjaźni?
-Nie! O tym, co zacząłem, a nie skończyłem. Na prawdę możesz to źle odebrać, pomyśleć, że ja jakiś dziwny jestem.
-I tak tak myślę. - zaśmiałam się. - Nie masz nic do stracenia.
-Mam, ciebie. - zacisnął mocnej moją dłoń.
-Dobra, ja się nie obrażę. Obiecuję.
-No, pociągasz mnie! Boże, upokorzyłem się przez ciebie...
-Tego się nie spodziewałam. Myślałam, że powiesz, że ja cię denerwuję albo coś, a tu niespodzianka.
-Proszę, nie pomyśl sobie nic o mnie... Nic na to nie poradzę, że tak myślę. Jesteś serio bardzo ładna.
-Przestań mi tak gadać, bo się rumienię.
-I bardzo dobrze. Ślicznie ci w rumieńcach. - przyłożył swoją dłoń do mojego policzka.
-Nathan... Ja nie chcę związku, teraz. - chyba nie myślę, co mówię, przecież go chcę! - Nie miej do mnie żalu.
-Nie mam. Mogłem nic nie mówić...
-Nie! Właśnie bardzo dobrze, że powiedziałeś! Dziękuję ci za to.
Nagle zadzwonił telefon Nathan'a. W takiej chwili?! Dobra, niech będzie.
-Przepraszam cię na chwilkę. Odbiorę. - puścił mi oczko.
-Okej. - szepnęłam.
Oddalił się na kilka kroków ode mnie i już po około dwóch minutach był z powrotem.
-Muszę iść. Nasz menager przebukował bilety na wcześniejszy lot. Czyli widzimy się za dwa dni w Polsce na lotnisku, tak?
-Oczywiście. Do zobaczenia na miejscu. - przytulił mnie i pocałował w czoło.
-Dbaj o siebie.
Widziałam jak odchodzi. Wiem, że miałam go znowu spotkać za 2 dni, ale jak ja wytrzymam ten czas? Dam radę! Dowiedziałam się dzisiaj bardzo miłej rzeczy i będę dalej starała się być przyjaciółką, a kiedyś może kimś więcej dla Nathana. Trochę głupio zrobiłam, że mu nie powiedziałam o moich uczuciach.
-Nathan! - zawołałam go. - Poczekaj!
Zatrzymał się, a ja się na niego dosłownie rzuciłam. Nie wiem, czemu. Dałam mu ostatniego buziaka.
-To na pożegnanie, do zobaczenia za 2 dni.

_______________________________________________________________________________
Zażalenia o przesłodzenie nie do mnie! Jak się Wam podoba? Mnie tak średnio. Powiem Wam tyle, że mam wenę na dość dłuższy czas akcji, więc możecie się wkrótce spodziewać następnego rozdziału ;3 Kto się cieszy? Nikt! ^^ Do następnego ;*